Este será un poema triste. No sé muy bien por qué
desvelo este secreto, pero desde hace unos tres meses
estoy cada vez más convencido de que la poesía
no es una forma de amor al prójimo. Más bien un mal
compartido con un puñado de idiotas imposibles,
un lamento estéril que a los otros sobre todo aburre
por las noches; no es ninguna cirugía.
El cuarto sigue siendo un cuarto, la cama una cama.
La poesía me arruinó la vida y aunque en otros tiempos
no era tonto, ahora no me la creo tanto
cuando torturo a sesenta y cuatro lectores con esta pila
de papel impreso o, peor aún, hago talar dos árboles.
en Negro como el caviar, 2001
Traducción de Diego J. Puls
Misverstand
Dit wordt een droef gedicht. Ik weet niet goed / waarom ik dit geheim ophoest, maar sinds een maand / of drie geloof ik meer en meer dat poëzie / geen vorm van naastenliefde is. Eerder een ziekte / die je met een handvol hopeloze idioten deelt, // een uitgekookte klacht die anderen vooral verveelt / en ‘s nachts - een heelkunst is het niet. / De kamer blijft een kamer, het bed een bed. / Mijn leven is door poëzie verpest en ook / al wist ik vroeger beter, ik verbeeld me niets // wanneer ik met dit hoopje drukwerk vierenzestig / lezers kwel of, erger nog, twee bomen vel.